WAARSCHUWING: Onderstaande tekst kan als schokkend worden ervaren.
Als u wilt kunt na het lezen van deze pagina, reageren in het gastenboek.
Berichtjes worden zeker gelezen, en zeer op prijs gesteld.
Ik ga hier vertellen hoe de sfeer 'savonds aan tafel was.
SAROMATOETJE
's Avonds aan tafel eten met het gezin herinner ik me als een dagelijks terug kerende ramp.
We aten zeker vier รก vijf maal per week aardappels met slappe sla, en zwarte jus waar de gehaktbal van de zondag in was gebraden.
Door de sla zat een gekookt ei, een tomaat, en een kledder mayonaise. Ik was een heel langzame eter. Ik lustte erg weinig groente.
Dat zal niet los hebben gestaan van de sfeer en vreemde regels die aan tafel van toepassing waren.
Niemand mocht praten onder het eten.
Ik mocht mijn eten niet prakken.
Ik mocht niet roeren in mijn eten.
Ik mocht niet treuzelen, moest tegelijk met iedereen mijn bord leeg hebben.
Hoe ik ook echt mijn best deed, het lukte nooit om tegelijk met iedereen mijn bord leeg te hebben.
Het toetje was elke dag een pakje saroma aangelengd melk. Onze saroma werd zuinig gemaakt dus i.p.v. een halve liter melk werd het poeder met een hele liter melk aangemaakt.
De saroma was bij ons dus geen pudding, maar een waterig goedje. Omdat mijn bord niet op tijd leeg was, werd het waterig goedje over mijn aardappels en groente heen gegoten.
Dat gebeurde dus dagelijks. En als ik ervan moest kokhalzen, kreeg ik een harde klap, zo hard dat ik van mijn stoel af viel. Later toen ik wat groter werd probeerde ik om niet van mijn stoel te vallen door de klap. Ik voelde me supersterk toen me dat uiteindelijk lukte.
