HET IS HEM GELUKT, IK BEN DOOD!

In de zesde klas (groep acht) had ik een vriendinnetje, we liepen samen naar school.

Opeens vraagt ze mij: "Moet jij met je vader naar bed?" Ik voelde mijn hoofd rood worden en antwoorde: "Nee natuurlijk niet hoe kom je daar nou bij?" Waarop mijn vriendin antwoorde: "Ow, nou ja dat zegt mijn moeder". Dit zelfde vriendinnetje was al eens getuige geweest van ons huiselijk geweld.

Mijn vader wurgde mijn moeder op de bank in de huiskamer. Ik dacht niet dat mijn moeder dit kon gaan overleven toen. Nijdig had hij haar bril in de prullenbak gegooid. Mijn vriendinnetje die alles stil gade sloeg stond op en haalde de bril van mijn moeder uit de prullenbak. Misschien had ze dit voorval wel tegen haar moeder verteld. We hebben er nooit over gepraat.

Langzaam maar zeker ging ik mij meer verzetten. De klappen die ik kreeg maakte me niet meer uit. Liever doodgeslagen worden, dan steeds weer mijn lichaam te laten gebruiken, ik vond het misselijkmakend. Hij maakte er altijd een smakkend geluid bij in mijn oor.

Ik werd steeds opstandiger. Het seksueel misbruik werd gewelddadiger, en ik was niet sterk genoeg. Ik verzette me uit alle macht, maar won het nooit. Soms verzette ik me niet, in mijn hoofd was ik dan ergens anders, zo hoefde ik het niet te voelen, ruiken, en horen.

Op een dag hoorde ik visite binnenkomen. Gezellig dacht ik, en wilde naar beneden gaan. Mijn vader stond opeens boven, en ik moest naar de doka. Ik weigerde met redelijk harde stem omdat ik dacht dat ze mij dan beneden wel zouden horen. Mijn vader haalde 10 gulden uit zijn zak... Dit was totaal nieuw voor mij, meteen dacht ik, hij is niet normaal. Ben ik nu zijn hoer? Ik bleef weigeren.

Er volgde een worsteling boven aan de trap.................................................................. Ik viel van de trap, met mijn hoofd naar beneden. Mijn  ruggengraat voelde elke trap trede. Het was opeens doodstil. Het is hem gelukt, ik ben dood! Nee dat kan niet want ik voelde pijn, dus ik leef. Ik hoorde hoe mijn moeder de gang in kwam. Opeens hoorde ik mezelf heel hard huilen. Vreemd ik huilde nooit. Toen zag ik dat mijn vader nog steeds bovenaan de trap stond. Hij had een lijkbleek gezicht, met een uitdrukking die ik nog niet eerder had gezien. Ik moest naar de dokter. Mijn vader stapte in de auto, en ik moest mee. Hij had nog steeds een bleek gezicht. Ik zag opeens een kans. Ik zei: "De dokter zal wel vragen wat er is gebeurt, zal ik dan zeggen dat dit een poging tot moord was?"

Het bleef stil in de auto. Bij de dokter durfde ik niet te vertellen hoe het was gebeurd, ik was gewoon van de trap gevallen. Mijn vader heeft nooit geweten wat ik in de dokterskamer heb verteld. Dat heb ik zo gelaten. De schade viel ook mee gelukkig. Gebroken sleutelbeen, geschaafde rug, en een hersenschudding. Met de woorden poging tot moord, was ik verlost van het seksueel misbruik. Als hij iets probeerde, had ik nu eindelijk de goeie woorden, ik voelde me sterk!

Toen dit alles gebeurde was ik 16. Na dit voorval hoefde ik nooit meer naar de doka. Mijn vader bleef dezelfde tiran, maar seksueel heeft hij mij niet meer misbruikt.

Ik was op dit gebied wel de enige van de vier dochters. Mijn drie zussen bleef hij misbruiken, maar dat wist ik toen nog niet. Mijn oudste zus is verkracht, in haar eigen huis. Ze was toen net gescheiden. Ik vind het vreselijk dat ik dat pas jaren later van haar hoorde. Dat ze zich in haar eigen huis nog steeds niet veilig kon voelen, dat doet me pijn.

Pas op mijn dochters 4e verjaardag heb ik het contact met mijn vader verbroken. Slingers ballonnen en taart. Feest in huize chaos. Een huis vol visite.

Mijn oudste zus, met haar zoontje, mijn jongere zus, met haar vriend en twee dochters, mijn jongste zus. Mijn vader en moeder.

Mijn zoon was toen zeven maanden. De vader van mijn kinderen kwam ook op bezoek.

(jeeeeeeeeeee iedereen leefde toen nog!)

Ik rende achter koffie en taart aan. De vader van mijn kinderen ging even de hond uitlaten. De meiden kibbelde om de nieuwe kadootjes.

Dat was het moment. Mijn vader stond op en wilde het gekibbel stoppen........ hij hief zijn hand op.

Nog voor er een klap kon vallen stond ik ook op. Ik riep: "HOO, er wordt hier niet geslagen, niemand komt aan mijn dochter, en jij al helemaal niet. Ga weg, mijn huis uit, en kom hier nooit meer!" Mijn vader vertrok zonder een woord, mijn moeder volgde hem gedwee. De deur viel dicht, en een stilte viel. Op dat moment kwam de vader van mijn kinderen terug naar binnen met de hond. "Is er iemand dood?" vroeg hij. Iedereen begon te praten. Mijn zussen vonden mij heel stoer, maar voelde zich toch ook wel ongemakkelijk.

Een kort moment, maar een omslag in mijn leven. Mijn vader is nooit meer in mijn huis geweest. Ik ging nog wel naar mijn moeder, als mijn vader niet thuis was. En mijn moeder bracht wekelijks een pan soep bij mij. Dat dat nog maar zo kort zou duren, dat wist nog niemand. Kort na dit voorval werd mijn moeder ziek. Een jaar later overleed ze.