Huize Chaos....
om dit simpel te houden....
heb ik vijf kinderen al dan wel of niet zelf gebaard ze voelen in iedergeval allemaal als eigen baarsel... (=een nog onbekend nieuw woord)
geboren in ... 1986 ... 1990 ... 1992 ... 1994 ... 1996
twee jongens en drie meiden.
Een bijzonder samengesteld gezin. Zelf baarde ik een dochter en een zoon.
Mijn jongere zusje kreeg twee dochters, maar overleed aan een hartinfarct toen ze 34 was.
Haar man had vijf jaar daarvoor zelfmoord gepleegd.Opeens waren de meiden weeskinderen.
De dochters kwamen als vanzelfsprekend bij mij wonen.
Mijn oudeste zus kreeg een zoon die van zijn 7e tot zijn 9e jaar bij ons woonde als pleegzoon/broer. Mijn oudste zus overleed toen ze 45 was aan longkanker. Haar zoon kwam terug bij ons wonen.
Ik had een partner, maar samenwonen bleek niet ons ding. Ik werd een burgelijk zorgzame moeder,
hij was drugsverslaafd. Hij bezocht zijn dochter trouw, ook al woonden we niet bij elkaar, hield ik nog heel veel van hem. Zo werd ik nog een keer zwanger van hem. Nu was ik een alleenstaande moeder met een dochter, zoon, en pleegzoon.
(Mijn pleegzoon, kind van mijn oudste zus, die door allerlei omstandigheden niet zelf voor haar zoon kon zorgen)
Mijn zoon bleek niet een doorsnee kind. (p.d.d - n.o.s) Het eerste jaar kon hij onophoudelijk huilen en lag iedere twee uur aan de borst, dag en nacht. Het werd erg zwaar voor mij, met nog twee andere kinderen, waarvan de oudste A.D.H.D. had, en op speciaal onderwijs zat. Na overleg met mijn oudste zus ging haar zoon terug, om hem uiteindelijk toch in een speciaale instelling te plaatsen.
Dat gaf mij de gelegenheid me te richten op mijn eigen twee kinderen............... voorlopig althans!
Een paar maanden nadat mijn moeder was overleden, kwam mijn zwager niet thuis uit zijn werk....
Politie kwam bij mijn zus aan de deur, met een schokkende mededeling................
Van de brug gesprongen!
Dat kwam als donderslag bij heldere hemel. Nog steeds blijft het een raadsel zoals meestal bij zelfmoord het geval is.
Nog niet bij gekomen van het afgelopen zware jaar, het verlies van ons moeder.... en alweer kregen de kinderen te maken met dood. Na de dood van oma, moesten ze nu dealen met de dood van hun vader.
Zelfmoord, dat is iets anders dan gewoon dood gaan, voor een jong kind iets totaal onbegrijpelijks!. Nu stond mijn zus er alleen voor met de meiden.
We deden al veel samen, maar nu was het enige wat we nog niet samen deden... slapen. Verder deden we eigenlijk alles samen, meeste mensen wisten ook niet welke kinderen bij wie hoorden, die ruilden we nog al eens.
Mijn moeder werd ziek, héél erg ziek, en al snel was er een simpele diagnose voor haar gesteld......
Ze ging dood. Aan eierstokkanker!
Mijn moeder werd opgenomen in het ziekenhuis, dat gelukkig op loopafstand was.
Een jaar lang had ze daar een eigen kamer, en ze kwam niet meer thuis... We hebben haar daar schunnig verwend, zoals ze dat ook verdiende.
Om beurt verzorgde mijn zus en ik haar buiten de bezoek uren, van smorgens acht tot savonds elf uur.
.
Een jaar lang om beurt of vier kinderen - of in het ziekenhuis bij moeders....
Op dat moment was dat best zwaar school, zwemles, ziekenhuis de kinderen nog best klein.
Achteraf hadden we het niet anders gewild.
Voor het eerst in hun jonge leventje maakte de kinderen van heel dicht bij mee dat er iemand dood ging.
Het mocht maar vijf jaar duren, ... mijn zus kreeg een hartinfarct!........ en overleed....
Nog wat in de rugzakjes van de kinderen, natuurlijk kwamen de meiden bij mij wonen; maar het is wel wat veel in zulk jonge leventjes.
Ik moest verhuizen, omdat ik opeens 2x zoveel kinderen had, en die waren niet tijdelijk.
We hadden meer ruimte nodig.
Ondertussen begon mijn lijf het te begeven. Ik kreeg een hernia - trombose - longembolie - er werd copd vastgesteld - hartfalen - en spastische darmen.
Ziekenhuisopname's behoorden nu tot het dagelijks leven...
De kinderen dachten heel logisch dat ik ook dood zou gaan.
1x was ik idd bijna dood. Maar bijna is niet helemaal.
De verslaving van mijn partner had nare vormen aangenomen. Nadat hij mij had geslagen, en met een mes bedreigd, in het bij zijn van de kinderen, heb ik hem met behulp van de politie uit ons leven gestuurd.
Ook al was het maar éénmaal, vond ik geslagen en bedreigd worden onaanvaardbaar!
De kinderen en ik hebben dus aardig wat doorstaan, en dat maakt ons huize chaos.
Je hebt nou eenmaal niet het leven in de hand.
Gelukkig zijn we het lachen niet verleerd, en weten we het leven op zijn waarde te schatten!
