om dit simpel te houden....
heb ik dus vijf kinderen al dan  wel of niet zelf gebaard ze voelen in iedergeval allemaal  als eigen baarsel... (=een nog onbekend nieuw nederlands woord) 
geboren in ... 1986 ... 1990 ... 1992 ... 1994 ... 1996
twee jongens  en drie meiden.
 dat betekend over het algemeen wel druk en nooit saai.

---

<<<de oudste dochter onder de rose plu, met de oudste dochter van mijn (toen nog in leven) zus de meiden zijn van 1990 en 1992



>>>oudste dochter met haar grote neef die op dat moment onze pleegzoon/broer was geboren in 86 en inmiddels vele jaren later.... ruim twee meter lang
  

---

links onder ik met mijn dochter lekker kleiën op de kleuterschool
en rechts onder met de oudste (pleeg)zoon de playmobiel helicopter in elkaar aan het zetten




   






mijn parter was niet echt aktief bij de opvoeding betrokken hij ging al weg toen onze dochter 6 maanden was..... vreemde relatie hadden wij want ik hield dus wel van hem, hij ook vaak wel van mij maar dat samenwonen dat lukte niet echt hij gebruikte regelmatig coke en blowde, dat maakte van tijd tot tijd ff een ander mens van hem. maar liefde ja die was er wel en zijn dochter bezocht hij ook trouw.... tja en soms doe je dus dingen he... met die liefde dus ik werd zwanger....................... als nog vormden we een onsamenhangend gezin met een zoon van mijn oudste zus bij mij wonend en een vader van mijn dochter die dus niet bij ons woonde maar waar ik wel zwanger van was!

---

  



en zo beviel ik dus voor de tweede keer dit keer een zoon... en zo bestond mijn gezin even uit twee boys en een dochter......
mijn zoon bleek niet een doorsnee kind, het eerste jaar kon hij onophoudelijk huilen en lag iedere twee uur aan de borst dag en nacht. het werd erg zwaar met nog twee andere kids waarvan de oudste adhd had en op speciaal onderwijs zat. na overleg met mijn oudste zus nam zij haar zoon terug om hem uiteindelijk toch in een speciaal tehuis te plaatsen.
dat gaf mij de gelegenheid me te richten op mijn eigen twee kids............... voorlopig althans

Mijn moeder werd ziek, heel erg ziek, en al snel was er een simpele diagnose voor haar gesteld...... ze ging dood. Mijn moeder werd opgenomen in het ziekenhuis dat gelukkig op loopafstand was. Een jaar lang had ze daar een eigen kamer, en ze ging niet meer naar huis... we hebben haar daar schunnig verwend, zoals ze dat ook verdiende. Om beurt verzorgde mijn zus en ik haar buiten de bezoek uren van smorgens 8 tot savonds 11. Een jaar lang om beurt of vier kids - of in het ziekenhuis bij moeders....
Op dat moment was dat best zwaar school zwemles ziekenhuis de kids nog best klein achteraf hadden we het niet anders gewild.
Voor het eerst in hun jonge leventje maakte de kids van zo dicht bij mee dat er iemand dood ging.

Een paar maanden later, kwam mijn zwager niet thuis uit zijn werk.... politie kwam met een schokkende mededeling................................Van de brug gesprongen!  Dat kwam als donderslag bij heldere hemel. Nog steeds blijft het een raadsel zoals
meestal bij zelfmoord het geval is Nog niet bij gekomen van het af-
gelopen zware jaar, het verlies van ons moeder.... en alweer kregen de kids te maken met dood, hoewel zelfmoord op zich voor kinderen eigenlijk niet te begrijpen is. Nu stond mijn zus er in dr uppie voor met de meiden. We deden al veel samen, maar nu was het enige wat we nog niet deden samen slapen. Verder deden we eigenlijk alles samen, meeste mensen wisten ook niet welke kids bij wie hoorden, die ruilden we nog al eens. Het mocht maar vijf jaar duren... en mijn zus kreeg een hartinfarct......... Nog wat in de rugzakjes van de kids, tuurlijk kwamen de meiden gwoon bij ons wonen; maar het is wel wat veel in zulk jonge leventjes.
Mijn eigenste partner leefde nog steeds als vrijgezel en was inmiddels gaan drinken
Ik moest verhuizen omdat ik opeens 2x zoveel kids had en die waren niet tijdelijk dus moest meer ruimte. Ondertussen begon mijn lijf het te begeven ik kreeg een hernia - trombose - longembolie - hartfalen - en spastische darmen.  Ziekenhuisopname's behoorden nu tot het dagelijks leven... en de kinderen dachten heel logisch dat ik ook dood zou gaan. 1x was ik idd bijna dood. Maar bijna is niet helemaal.
De kids en ik hebben dus aardig wat doorstaan, en dat maakt ons chaos. Je hebt nou eenmaal niet het leven in de hand. Gelukkig zijn we het lachen niet verleerd, en weten we het leven op zijn waarde te schatten!